Śpiąc z gepardami pod gołym niebem

Jednymi z moich najpiękniejszych wspomnień z wolontariatów są noce spędzone pod gołym niebem z moją najukochańszą Eden i jej najlepszą przyjaciółką Faith. Obie gepardzice mieszkały w  ośrodku Cheetah Experience w RPA.

Zanim zdecydowałam się na noc na świeżym powietrzu z gepardami, postanowiłam je lepiej poznać. Z Eden bardzo szybko się do siebie zbliżyłyśmy. Gepardzica chodziła za mną niemal krok w krok. Faith była jej najlepszą przyjaciółką, więc siłą rzeczy także szybko się żyłyśmy.

Kiedy się kładłam, obie gepardzice układały się po obu moich stronach z łepkami na mojej klatce piersiowej. Obejmowałam je i głaskałam, a wtedy z ich gardeł wydobyło się głośne mruczenie, a ich klatki piersiowe to unosiły się, to opadały. To było niesamowite. Patrzyłam w rozgwieżdżone niebo i wsłuchiwałam się w mruczenie gepardów. Eden niemal mruczała mi do ucha. Czasem zbierało się jej także na czułości i lizała mnie po twarzy. Było to dla mnie wyjątkowe doświadczenie, ale także nieco bolesne. Kto ma kota, ten wie, że jego języczek jest szorstki. Język geparda jest kilka razy bardziej szorstki, przypomina papier ścierny. Tak więc buziaki Eden były równie piękne co bolesne.  Ale i tak się cieszyłam z tej zażyłości, która nas łączyła.

Jednej nocy Faith wyjątkowo ułożyła się w moich nogach. W środku nocy postanowiła się do mnie przytulić. Ponieważ w wyniku przebytej choroby miała zakręcony ogon, przez co nie miała równowagi ruchowej, nastąpiła mi łapką na głowę, po czym zwaliła się obok mnie. I jak tu jej nie kochać.

Najgorsze były poranki, kiedy dzwonił budzik i trzeba było wstawać. Żadna z nas trzech nie miała na to ochoty, co sprawiało, że wstawanie było jeszcze trudniejsze. Niestety na wolontariacie nie ma wolnych weekendów, kiedy można pospać np. do 12 🙂